Heel vaak krijgen we respons van voorbijgangers al dan niet uit de wijk. Altijd verwarmend. Enkele mensen gaan zelfs spontaan dichten. Neem bijvoorbeeld buurtgenoot Henry Kloostra; hij dicht over wat hij afgelopen hete zomer meemaakte:
EEN VLINDER
.
Het was een warme dag in juli.
Ik fietste tegen de avond rustig een rondje door de buurt.
Vlak bij het Wittenburgse Plukbos vloog een vlinder voor mij uit.
Ze landde op mijn fietsbel, en bleef daar zitten, terwijl ze me aankeek en haar vleugels een paar keer dicht en open klapte. Het leek me een Pauwoog te zijn, met dieprode kleuren.
Voorzichtig stopte ik, en zocht steun langs de stoeprand.
Oh, wat een schoonheid, en wat gaaf dat ze mij had uitgezocht om te verrassen. Ik begon zacht een bekende Duitse tekst te prevelen: Der Schmetterling zählt nicht Monate, sondern Momente und hat genug Zeit.
Er gebeurde niets.
Ik probeerde het in Nederlands: De vlinder telt geen maanden, maar momenten en heeft tijd genoeg.
En zie: ze klapwiekte een paar keer met haar vleugels, maakte een paar danspasjes, en fladderde blij weg, het Plukbos in.
Prachtig.